Month: December 2013

Την τετάρτη 11/12/2013 θα προβληθεί στο κοινωνικό κέντρο πάτρας (τσαμαδού και ρ.φεραίου) το ντοκιμαντέρ “Οι γιατροί του Γ’ ραιχ” στις 8.00 μ.μ

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ;

Δύο και πλέον μήνες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από Τάγμα Εφόδου της Χρυσής Αυγής στην Αμφιάλη, το νεοναζιστικό κόμμα παραμένει τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Η δίωξη και φυλάκιση ηγετών, βουλευτών και μελών της Χ.Α. και η παύση της επίσημης χρηματοδότησης από το κράτος-προστάτη των φασιστών δεν αναιρεί όλους εκείνους τους κοινωνικούς όρους και τα πολιτικά μέσα που ανέδειξαν το φασισμό. Η κυβερνητική αναδίπλωση μπροστά στο αυξανόμενο αντιφασιστικό κίνημα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αναδίπλωση.

Η κοινωνική απελπισία και η κοινωνική πόλωση που οδηγεί τμήματα του πληθυσμού στη φασιστική ρητορεία, όχι μόνο δεν έχουν εκλείψει, αλλά γιγαντώνονται. Η παρουσίαση των μεταναστών σαν το σύγχρονο αποδιοπομπαίο τράγο, πηγή όλων των προβλημάτων, είναι κομμάτι της ξενοφοβικής ακροδεξιάς ατζέντας που επιβάλλει η ίδια η κυβέρνηση Σαμαρά όπως και όλες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις σε Ευρώπη και Αμερική. Η τραγωδία της Λαμπεντούζα με 390 νεκρούς μετανάστες όπως και η ελληνική εκδοχή της με τον πνιγμό 12 μεταναστών στη Λευκάδα δείχνει το πραγματικό πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας.

Ο ίδιος ο φασισμός αποτελεί μια βίαιη έκφραση της αποσύνθεσης του καπιταλισμού σε ένα σύστημα βαρβαρότητας δίχως όρια. Η στενή συνεργασία των φασιστών με το κράτος άλλωστε άρχισε να διαφαίνεται πιο έντονα, στον Άγιο Παντελεήμονα το καλοκαίρι του 2009 όταν η κυβέρνηση Καραμανλή εξαπέλυσε τα αντιμεταναστευτικά της πογκρόμ, μια προσπάθεια ανάκτησης του πολιτικού ελέγχου μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, και ένα προοίμιο του χτυπήματος στο σύνολο της εργατικής τάξης με τα Μνημόνια και τα μέτρα άγριας λιτότητας που είχαν ήδη τότε δρομολογηθεί.

Η στενή σύνδεση ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού από την αστυνομία και τα ΜΑΤ μέχρι την ΕΥΠ με τη Χ.Α. δεν εξέπληξε κανέναν άλλο πέρα από τα παπαγαλάκια των δελτίων των 8. Το κυβερνών δεξιό κόμμα που συσπειρώνει στις γραμμές του στελέχη του φασιστικού ΛΑΟΣ όπως ο Γεωργιάδης και ο Βορίδης ή ακροδεξιούς αντισημίτες και αρνητές του Ολοκαυτώματος όπως ο Λαζαρίδης, ο Κρανιδιώτης και ο Μπαλτάκος δεν μπορεί να πείσει κανέναν ότι μπορεί να εξαλείψει το φασισμό, ότι μπορεί να φάει τις ίδιες του τις σάρκες.

Αντίθετα συνεχίζει να τρώει τις δικές μας σάρκες, επιβάλλοντας από τη θέση του επικεφαλής της καπιταλιστικής κρατικής μηχανής μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού εις βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας. Η ένταση της κρατικής καταστολής, ένα κράτος σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης, χρησιμοποιεί την εξωθεσμική βία παρακρατικών ομάδων και φασιστικών συμμοριών για να επιβάλλει την κυριαρχία του επάνω στις εξαθλιωμένες και απελπισμένες μάζες. Δεν μπορεί όμως να δώσει λύση ούτε στις πιο στοιχειώδεις κοινωνικές διεκδικήσεις, όπως το αίτημα του λαού για το δικαίωμα στην Υγεία.

Η υιοθέτηση της ανιστόρητης “θεωρίας των δύο άκρων” από μεριάς της κυβέρνησης προσπαθεί να εμφανίσει την κυβέρνηση σαν εγγυήτρια της δημοκρατίας, της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, ενάντια στις ακραίες ομάδες του δεξιού και αριστερού εξτρεμισμού που θέλουν να σύρουν τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο. Ταυτίζονται έτσι οι δυνάμεις που αντιστέκονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, το εργατικό κίνημα, η αριστερά, οι αναρχικοί, με το μαύρο φασιστικό άκρο της Χρυσής Αυγής. Ένας εμφύλιος πόλεμος χαμηλής έντασης όμως είναι ήδη εδώ, στα βασανιστήρια των 15 αντιφασιστών στη ΓΑΔΑ, στις παράνομες συλλήψεις, στην επιστράτευση απεργών, παράνομη λήψη DNA από προσαχθέντες, στη βιομηχανία δικών και την προσπάθεια ποινικοποίησης του αντιφασιστικού λόγου και δράσης (δίκη ΕΕΚ-Σάββα Μιχαήλ, δίκη Εργατικής Αλληλεγγύης, δίκη 4 αντιφασιστών τον Οκτωβρη του 2012 στην Πάτρα κλπ) ή και στην πρόσφατη προσπάθεια διάλυσης της πορείας του Πολυτεχνείου στην Πάτρα από τις δυνάμεις καταστολής. Ο στόχος της “θεωρίας των δύο άκρων” είναι να τσακίσει το επαναστατικό εργατικό άκρο που αμφισβητεί την καπιταλιστική  εξουσία και συστήμα.

Το κάλεσμα για συσπείρωση του δημοκρατικού “συνταγματικού τόξου” και η πρακτικά θετική απάντηση κομματιού της αριστεράς προσπαθεί να δημιουργήσει τη φενάκη μιας αντιμετώπισης του φασισμού με περισσότερη δημοκρατία. Ο φασισμός γεννιέται ακριβώς επειδή η αστική δημοκρατία δεν μπορεί να εγγυηθεί πια καμία κοινωνική ή πολιτική ομαλότητα. Για να θυμηθούμε τα λόγια του Μαξ Χορκχάιμερ «Όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό δεν πρέπει επίσης να μιλάει και για τον φασισμό». Για εμάς ο φασισμός αντιμετωπίζεται μόνο από τον κόσμο του αγώνα, που παλεύει απέναντι στο σύστημα που του κλέβει την ζωή. Με την ανυποχώρητη αντιφασιστική πάλη σε κάθε γειτονιά, χώρο δουλείας, σε κάθε σχολείο ή σχολή, παράλληλα με την πάλη για το τσάκισμα των καπιταλιστών και του κράτους τους. Τσακίζεται ιδεολογικά, πολιτικά και στον δρόμο. Ο φασισμός μπορεί να πολεμηθεί από ένα Ενιαίο Μέτωπό όλων των οργανώσεων και δυνάμεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, από κάθε σχηματισμό της λαϊκής αυτοοργάνωσης και κοινωνικής αλληλεγγύης ενάντια στην απόγνωση και τη δημαγωγία των φασιστών, από την οργάνωση της εργατικής και λαϊκής αυτοάμυνας ενάντια στο φασισμό και την Κρατική καταστολή.

Ο φασισμός τσακίστηκε μία φορά από το παγκόσμια προλεταριάτο, μπορεί να τσακιστεί ξανά.

Ο μόνος δρόμος όμως για να μην υπάρξει ποτέ ξανά φασισμός είναι η απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών, μόνο όταν τσακίσουμε και τα τελευταία συντρίμμια αυτού του συστήματος. Ή ο καπιταλισμός θα μας θάψει μαζί του ή θα τον τσακίσουμε, μια και για πάντα.